W języku greckim istnieją dwa wyrażenia określające „Słowo”.
- „Logos”, oznacza naukę, radę, wiedzę, mądrość, to jest spisane Słowo Boga zawarte w Biblii, całość Objawienia. Dobrze jest znać Logos, mieć obszerną wiedzę na temat tego, co ogólnie, w całości mówi Bóg do swojego ludu poprzez Słowo Boże.
- „Rhema”, oznacza objawione, szczególne Słowa Boga, przekazane osobiście danej, konkretnej osobie, w danych konkretnych okolicznościach, w danym konkretnym czasie.
We fragmencie, gdy Jezus odpiera pokusy Szatana Mt 4, 4 „Nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych” owo słowem w oryginalnym tekście jest zapisane wyrażeniem rhema, nie logos. Nie wystarczy znać, czytać Słowo Boże. Logos nie nakarmi. Dopiero Rhema karmi, nasyca, przemienia, daje życie, zbawia, sprawia to, co głosi. Rhema to słowo mocy.
Proroctwo nie jest przepowiadaniem przyszłości, ani objawianiem rzeczy nieznanych (może to robić, ale nie musi). Proroctwo to Słowo Boga w znaczeniu rhema. Jego celem nie jest wypowiedzenie pięknych, mądrych słów, dostarczenie nam doznań estetycznych, wywołanie jakiegoś uczucia, dostarczenie emocji (emocje mogą towarzyszyć przyjmowaniu słowa rhema, ale nie muszą). Celem proroctwa jest przemiana serca, objawienie mocy Bożej.
Iz 55, 10-11 „Zaiste, podobnie jak ulewa i śnieg spadają z nieba i tam nie powracają, dopóki nie nawodnią ziemi, nie użyźnią jej i nie zapewnią urodzaju, tak iż wydaje nasienie dla siewcy i chleb dla jedzącego, tak słowo, które wychodzi z ust moich, nie wraca do Mnie bezowocne, zanim wpierw nie dokona tego, co chciałem, i nie spełni pomyślnie swego posłannictwa.”
Rz 10, 17 „Przeto wiara rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś, co się słyszy, jest słowo Chrystusa.”
Słowo Boga, słowo prorocze wydaje owoc, realizuje się w naszym życiu, rodzi wiarę, nadzieję i miłość.
To tak jakby mówił do Ciebie sam Bóg poprzez drugiego człowieka
Proroctwo buduje, pokrzepia, pociesza. Słowo nie prorocze, mówi o tym, że pociesza, ale nie sprawia tego, o czym mówi. W treści przekazuje prawdy wiary, ale wiary nie buduje, nie ma mocy sprawczej.
Czy doświadczyłeś kiedyś rhema, które Cię przemieniło?
Czy jest w Tobie pragnienie, by takie słowa wypowiadać?
Dar proroctwa jest wezwaniem do działania, wynika z tego, że Jezus nas potrzebuje, chce się nami posłużyć (o ile Mu na to pozwolimy, o ile otworzymy się na ten dar), nie jest nagrodą za dobre sprawowanie, za pobożność. Nie można na niego zapracować lub na niego zasłużyć.
Słowo prorocze nie jest po to, żeby mnie budowało, tylko żeby zbudować drugiego: „Ten zaś, kto prorokuje, mówi ku zbudowaniu ludzi, ku ich pokrzepieniu i pociesze. ” 1Kor 14,3
Prorok:
- Osoba otwarta i posłuszna Panu – powinna być otwarta na ten dar i na wszystkie jego konsekwencje, np. mogą wystąpić pokusy typu: „powiem coś głupiego”, „lepiej nie powiem, bo pewnie nikt nie potwierdzi”. Może być tak, że nikt nie potwierdzi, ale jeśli jest cień szansy, że to są właśnie słowa Jezusa i On chce się mną posłużyć, to robię to dla Niego, ze względu na miłość do Niego
- Nie przywłaszcza sobie tego daru, nie przypisuje sobie zasług, nie chce mieć z tego nic dla siebie, posłusznie przekazuje, co ma do przekazania
- Słucha sercem, prowadzi życie wewnętrzne, jest świadomy swoich własnych przeżyć i emocji, umie rozpoznawać stany wewnętrzne, źródła poruszeń, odróżnia myśli od uczuć, nie obawia się swojej wyobraźni, bo tym wszystkim może posłużyć się Pan, wzrasta w tym, np prowadzi codzienny rachunek sumienia metodą św Ignacego
- Jest posłańcem: otrzymuje treść posłania i upoważnienie do przekazania go, czyli treść i namaszczenie. Jeśli ktoś nieposłany głosi treść, to uzurpuje sobie autorytet, jeśli posłany głosi inną treść, to jest kłamcą.
Proroctwo (w jakiej postaci może być jego treść):
- Konkretne, właściwie sformułowane słowa proroctwa (słowa, zdania, całe wypowiedzi, słyszane sercem, jeśli ktoś słyszy głosy uszami, to oznaka choroby :D), pojawiają się bez naszej ingerencji i naszego wysiłku w naszym wnętrzu. W tym przypadku należy przekazać dokładnie to, co otrzymaliśmy, nie dokładać swoich interpretacji, nic nie dopowiadać.
- Otrzymujemy jedynie sens, ideę, zrozumienie pewnej rzeczywistości, wiem, co Jezus chciałby przekazać danej osobie/ grupie osób, ale to do mnie należy ubranie tego w słowa. Można przekazać to w słowach modlitwy nad daną osobą (w przypadku modlitwy wstawienniczej), osoba prowadząca śpiew dobiera odpowiednią pieśń zgodną w kierunkiem, który Jezus chce nadać modlitwie na spotkaniu modlitewnym
- Otrzymujemy tylko początek treści i trzeba odważyć się zacząć ją wypowiadać z wiarą, że Bóg ukaże ciąg dalszy w trakcie wypowiadania pierwszej części. Może się zdarzyć, że ciąg dalszy otrzyma inna osoba. Albo inna osoba też otrzymała jakieś słowa, ale dopiero pierwsza część treści jest posłaniem drugiej osoby do wypowiedzenia drugiej części.
Upoważnienie (namaszczenie):
- Przynaglenie, aby wypowiedzieć to słowo, które otrzymałem
- Przekonanie, że to Duch Św. mnie przynagla. Przekonanie to nie jest 100% pewność, takiej pewności nigdy nie ma, zawsze trzeba się przygotować na ewentualność, że słowo nie jest proroctwem, tylko moim pobożnym życzeniem
- Mogą pojawić się też doznania fizyczne (uczucie gorąca, przyśpieszone bicie serca, itp)
Jak wygłaszać proroctwo:
Pan daje słowo i bazuje na naszej naturze, intelekcie, wyobraźni, doświadczeniu, zdolności rozumienia siebie i świata. Mamy kontrolę nad tym, co głosimy, to nie jest trans, brak świadomości, co przekazuję. A więc należy:
- dobrać język do odbiorcy (mieć świadomość, do kogo mówimy), potrzebna jest znajomość zasad komunikacji, język ma być prosty i zrozumiały,
- mówić głośno i wyraźnie (przekaz ma być słyszalny)
- wybrać właściwe miejsce i czas (gdy otrzymam treść należy pytać Pana, co ja mam z tą treścią zrobić, jak chcesz Panie, aby została przekazana)
- wybrać czy ma być wypowiedziane na głos, czy tylko na ucho, czy w ogóle i tylko modlitwa za dana osobę (jeśli miałoby być odrzucone i nie przyjęte w tej postaci)
- być posłusznym osobie rozeznającej (na modlitwie najpierw należy zgłosić się do prowadzącego, to on rozeznaje, czy słowo ma być wypowiedziane i określa czas, na nie, np po pieśni, albo może prowadzący modlitwę w pewnym momencie zachęci do wypowiadania proroctw i świateł)
Formy proroctwa:
- Forma wyroczni: „To mówi Pan: <treść>”. <treść> jest komunikatem w osobie pierwszej
- „Wydaje mi się, że Bóg chce powiedzieć do nas takie słowa: <treść>”
- Słowo zachęty – natchniona przez Ducha Św. wypowiedź, która zachęca, poucza, buduje (np. komentarz, homilia)
- Słowo z Pisma Świętego (na tu i teraz), dostajemy albo konkretny cytat, albo adres, albo przynaglenie, by otworzyć Pismo Św na chybił trafił (tu trzeba sprawdzić, czy kontekst się zgadza i czy rozumiem to słowo)
- Natchniona modlitwa – jestem przynaglony do konkretnej prośby, do konkretnego uwielbienia (ta forma nie wymaga potwierdzeń)
- Obrazy lub wizje – należy opisać własnymi słowami oraz prosić od razu Boga o interpretację, wyjaśnienie (może być tak, że jedna osoba ma wizję, a druga wyjaśnienie), Słowa nie trzeba wyjaśniać, ale wizję zawsze trzeba.
- Słowo poznania, objawienia – otrzymujemy informację o osobie, której nie znamy, jakiś konkret z życia, to może być bardzo otwierające na Boga, ale tu musi być potwierdzenie. Tu ważna jest ostrożność, proroctwa nie mogą budzić złudnej nadziei, która odwiedzie kogoś od właściwego postępowania (np ktoś zaprzestanie przyjmowania leków, bo usłyszy słowa, że Jezus go uzdrawia, należy zaznaczyć, że uzdrowienie to proces i na niego mogą składać się różne środki, również przyjmowanie leków, Jezus również działa przez lekarzy!)
- Proroctwo w językach – buduje wspólnotę, wymaga zaufania do Jezusa, że chce przekazać proroctwo w językach i namaszcza kogoś do tłumaczenia. Tłumaczenie to są te słowa, myśli, które rodzą się w moim sercu pod wpływem tych słów, które ktoś wypowiada w językach
- Pieśni mogą być prorocze
- Prowadzenie spotkania może być prorocze, prowadząca osoba nie mówi tego, co sobie przygotowała, tylko to, co się w niej rodzi
Jak wzrastać w charyzmacie proroctwa:
- Rozwijać miłość
- Patrzeć na motywacje (Pytać się, czy chcę służyć Bogu, czy szukam próżnej chwały? Badać to, jak reaguję, gdy ktoś negatywnie oceni moją posługę, czy opinia ludzka powstrzymuje mnie przed prorokowaniem?)
- Modlitwa, szukać kontaktu z Bogiem, uczyć się tego, jak On do mnie mówi, rozpoznawać Jego natchnienia
- Ważne jest nastawienie wspólnoty na to, że Bóg będzie posługiwał się nami, że będzie mówił raz przez jednego raz przez innego. Proroctwo ma być oczekiwane.
- Wierzyć w to, że Bóg chce się mną posłużyć, ale też przyjęcie takiego miejsca, jakie Bóg mi wyznacza (Bóg może prowadzić mnie przez czas milczenia, nie mam słowa to nie mam, nie muszę zawsze mieć)
- Posłuszeństwo liderowi, opiekunowi wspólnoty, przestrzegać porządku na spotkaniu, przyjmowanie zasad odnośnie tej posługi, słuchanie zaleceń odnośnie mojej formacji
- Cierpliwość i pokora – prorokując wychodzę poza bezpieczną strefę komfortu
- Oczekuj tego, ze Bóg będzie cię budował i prowadził
Rozeznawanie proroctw
Są 3 źródła natchnień:
- Duch Boży
- duch ludzki
- duch zły.
Czystym proroctwem jest to, co mówi do nas Duch Boży, ale w naszej wypowiedzi mogą być domieszki, np. zaczynamy mówić czysty przekaz do Ducha Św, a im dalej, tym więcej dokładamy swoich myśli, interpretacji i wkrada się duch ludzki. Nie oznacza, to, że nie należy próbować wypowiadać. Prorok ma wypowiadać jak umie, a zadaniem wspólnoty jest to rozeznawać.
To nie prorok rozeznaje swoje proroctwa, tylko wspólnota, w której te proroctwa są wypowiadane.
Korekta proroka ma być zachętą do tego, by był lepszym prorokiem, a nie potępieniem i uciszeniem, że źle prorokuje, więc niech tego nie robi.
Jeśli słowo jest do wspólnoty, rozeznaje lider, jeśli do parafii, rozeznaje proboszcz, jeśli fo Kościoła, rozeznaje Kościół hierarchiczny.
Kryteria rozeznawania proroctw dotyczące proroka:
- należy znać proroka, nie może to być przygodna osoba, ma być znana, potwierdzona
- dar nie jest nagrodą za świętość, ale drogą do świętości, więc nie czepiamy się grzechów, ale też patrzymy, jak osoba będąca prorokiem odnosi się do prawa Bożego i nauczania Kościoła
- należy uważać na nieuporządkowanie różnych sfer życiowych, nierozsądek, problemy psychiczne, niezrównoważenie, czy prorok nie jest przygnieciony jednym problemem, to może powodować, ze wszystko odnosi do siebie i cały czas mówi o tym samym, na jedno kopyto
- co najmniej 50% pozytywnych potwierdzeń we wspólnocie
- rozmodlenie, życie w relacji z Bogiem
- wciela słowo w czyn, żyje zgodnie z tym, co głosi
Kryteria rozeznawania proroctw dotyczące treści proroctwa:
negatywne:
- niezgodność z Pismem Św i nauczaniem Kościoła
- sprzeczne z miłością, jednością i pokojem
- przynosi rozłam, negatywnie osądza innych
- sprzeczne ze zdrowym rozsądkiem
pozytywne:
- ma moc i skuteczność, sprawia to, co głosi
- jeśli jest naganą i pouczeniem to pobudza do pokuty i postanowienia poprawy
- powoduje odzew, potwierdzenie, jest odpowiedź w modlitwie, pojawia się świadectwo
- przyczynia się do wzrostu i zbudowania całej grupy
- przynosi dobry owoc
- skłania do uwielbienia Boga
- daje doświadczenie obecności Boga
- przynosi pokój i radość
duch ludzki:
- przynosi ociężałość, znudzenie
- nie sprawia tego, co głosi, są to tylko dobre rady, dobre chęci
- dużo pięknych słów, które nic nie wnoszą, próżne gadanie
