Formacja

Formacja jest celem i istotą bycia we wspólnocie. Według słów Jana Pawła II formacja jest to upodobnianie się do Jezusa Chrystusa pod kierownictwem Ducha Świętego, a wiec nie jest to jedno wydarzenie w życiu, ale stały proces. Grupy, które nie dbają o formację, z czasem przestają istnieć.

Cele formacji:

  1. Pełniejsze odkrywanie swojego osobistego powołania – słowo powołanie często kojarzy nam się z powołaniem do kapłaństwa lub zakonu, ale tak naprawdę każdy z nas może odkryć swoje osobiste powołanie. Bez żadnych wątpliwości można powiedzieć, że każdy człowiek jest powołany przede wszystkim do miłości, ale to, w jakiej formie, gdzie konkretnie, do jakich ludzi – jest to rzecz indywidualna, której odkrycie jest pierwszym celem procesu formacyjnego.
  2.  Gotowość, aby służyć – służyć tym powołaniem, które wcześniej odkryłem. A więc kolejnym celem formacji jest praca w winnicy Pana.

Podczas procesu formacyjnego można zauważyć, że zachodzą pewne zmiany w naszym życiu, zachowaniu, w naszej duchowości, pojawiają sięnowe potrzeby, nowe pragnienia, należą do nich m.in.:

  • nowe przebudzenie na miłość Bożą,
  • odkrycie Boga żywego, działającego,
  • odkrycie mocy i radości modlitwy, modlitwa staje się potrzebą serca, osobistym spotkaniem z Bogiem,
  • odkrycie Pisma Świętego, które zaczyna przemawiać do nas z mocą, odczytujemy jego treść jako słowo Boga skierowane osobiście do nas,
  • odkrycie modlitwy uwielbienia (punkt ciężkości mojej modlitwy przechodzi z prośby i dziękczynienia na uwielbienie)
  • odkrycie obecności i zbawczego działania Boga w sakramentach (pragnienie częstszego niż raz w tygodniu i pełnego uczestnictwa we mszy św., regularna spowiedź, chęć posiadania kierownika duchowego)
  • wrażliwość na nauczanie Kościoła,
  • otwarcie na pełnienie woli Bożej (postawa: „Panie Boże, mimo, że jest mi trudno, jeżeli taka jest Twoja wola, to się na nią zgadzam”)
  • wrażliwość na działanie i prowadzenie Ducha Świętego
  • otwartość na dary i charyzmaty Ducha świętego (na natchnienia od Niego, umiejętność rozeznawania, co jest ode mnie, co od Ducha Świętego, co od złego ducha, pojawia się pragnienie modlitwy językami, budzi się w nas duch proroctwa: czasami przychodzi do nas słowo pocieszenia, umocnienia, które wiemy, ze nie jest od nas i razem z nim przynaglenie, by je wypowiedzieć)
  • wzrost miłości bliźniego (otwarcie się na drugiego człowieka, na trudne osoby w moim otoczeniu, relacje ulegają przemianie, nie dlatego, że ta druga osoba się zmieniła, tylko moja postawa wobec niej, mam więcej cierpliwości, zrozumienia, nie drażnią mnie już pewne cechy)
  • postawa służby (chcę służyć jak Jezus, przechodzenie z z postawy brania na postawę dawania)
  • potrzeba dzielenia si swoją wiarą i swoim doświadczeniem Boga z innymi – potrzeba apostolstwa i ewangelizacji
  • pragnienie przynależenia do wspólnoty, przeżywania swej wiary wśród osób mających podobne doświadczenie miłości Bożej

Te pragnienia i potrzeby są Łaską od Boga, nie można ich zaniedbywać, trzeba za nimi iść, bo w ten sposób współpracujemy z Łaską.

Etapy formacji:

  1. ewangelizacja – przejście z religijności naturalnej do wiary, nie wierzymy już w Boga, bo tak trzeba, bo taki dali mi przykład moi rodzice (dobrze, że ten przykład był, bo dzięki temu mam już wpojone właściwą postawę), ale naprawdę zaczynam tą wiarą żyć, nie tylko znam przykazania, praktyki religijne, ale doświadczam życia wiarą. Tu potrzeba osobistej decyzji, nie z nakazu, przyzwyczajenia, wygody. Decyzji – ja oddaję życie Jezusowi jako Panu. Podjęcie takiej decyzji jest możliwe tylko i wyłącznie wtedy, gdy spotkam osobiście Jezusa. Czasami jest tak, że wcześniej nie mogliśmy się w pełni otworzyć na miłość Boga, bo mieliśmy w głowie mylny Jego obraz,  na tym etapie poznajemy prawdziwe Jego oblicze: Boga miłującego, miłosiernego, pragnącego dobra dla swojego stworzenia, pragnącego wejść w osobistą relację z człowiekiem, być dla niego osobą, a nie abstrakcją.
    Etap ten wspierają rekolekcje REO, kurs Filip.
  2. uzdrowienie wewnętrzne – po początkowej radości doświadczenia miłości Bożej (owocu poprzedniego etapu) boża łaska prowadzi nas do głębszego odkrycia naszej tożsamości, tego, jacy naprawdę jesteśmy, widzimy nasze zranienia, kompleksy, ułomności, brak przebaczenia, urazy, niechęci, żale, które do tej pory tkwiły w naszej podświadomości, a które teraz wychodzą na zewnątrz w świetle bożej miłości. Odkrywamy, że te wewnętrzne schorzenia uniemożliwiają nam w radości przeżywanie naszej wiary, blokują w nas miłość do drugiego człowieka. Tych spustoszeń dokonał w nas grzech świata, to znaczy grzech innych ludzi, zranienia pochodzą najczęściej z relacji z najbliższymi lub są krzywdą, której doświadczyliśmy w dzieciństwie, o której być może nawet już nie pamiętamy. Jeśli pozwolimy Bogu działać poprzez Słowo Boże, modlitwę osobistą, spotkania modlitewne, ale również rekolekcje formacyjne, powierzymy mu nasze ułomności, on będzie je uzdrawiał. Proces przebiega inaczej u każdego człowieka, każdy z nas ma inną historię, Bóg dostosowuje środki przemiany indywidualnie do każdego z nas, nie należy nic przyśpieszać, niczego pomijać, gdyż tylko On wie najlepiej, jak nas poprowadzić. On robi w nas tyle, ile jesteśmy w stanie przyjąć, zdejmuje cegiełka za cegiełką z tej blokady, która powstała w naszym sercu w ciągu całego życia, aby w końcu przywrócić nam pierwotny obraz człowieka „stworzonego na obraz i podobieństwo Boga”. Proces uzdrowienia wewnętrznego trwa do końca życia, można jednak mówić o podstawowej dojrzałości człowieka, gdy przestaje on reagować lękiem na krytykę oraz doświadcza wolności w stosunku do siebie, swoich problemów. Towarzyszy temu akceptacja siebie, otwartość wobec drugiego człowieka, możliwość mówienia świadectwa o bolesnej przeszłości.
    Etap ten wspierają: Weekend o uzdrowieniu wewnętrznym (dobrze przyjechać na niego przed rekolekcjami Uzdrowienie wspomnień), Uzdrowienie wspomnień, Nie bójcie się miłosierdzia, O radości w Duchu Świętym, Eucharystyczne, Akceptacja siebie.
  3. nawracanie się (drugie nawrócenie) – dzięki łasce uzdrowienia wewnętrznego otwieramy się na miłość Pana boga i płynącą od Niego akceptację, tak że stajemy się zdolni w głębszym niż wcześniej stopniu poznawać naszą grzeszność. Wymaga to odwagi i wychodzenia z mechanizmów obronnych. Zaczynamy rozumieć naszą sytuację grzechu, że nie jest to jakiś przypadkowy epizod, złamanie przykazań, tylko wypływa on z naszego wnętrza. Przestajemy patrzeć na siebie jako na porządnych ludzi, pokora prowadzi nas do przyjmowania prawdy o sobie, stwierdzamy, ze gdyby nie łaska Pana Boga, bylibyśmy zdolni do popełniania najgorszych grzechów. Miłosierdzie Boże zaprasza nas do życia w stanie nieustannego nawracania się. Należy więc ufając Bożemu Miłosierdziu, spokojnie dostrzegać różne słabości, pokusy, potrzeby, akceptować je, a zarazem sprzeciwiać się temu, co jest złe, rezygnować z postaw i zachowań trudnych do pogodzenia ze Słowem Bożym. Jednym z owoców tego okresu jest postawa dojrzałego samokrytycyzmu.
    Ten etap wspierany jest przez rekolekcje: Szkoła Animatora, Ćwiczenia Ignacjańskie indywidualno-grupowe, Ćwiczenia Ignacjańskie indywidualne – I Tydzień Ćwiczeń.
  4. misja – podjęcie służby, pragnienie włączenia się w misję Chrystusa, czyli Jego zatroskanie o życie i zbawienie każdego człowieka, Kościoła, Świata. Przechodzimy z brania na dawanie. Na wcześniejszych etapach formacji dokonuje się oczyszczanie naszych motywacji, dobro mamy czynić bezinteresownie, a nie ze względu na opinię, wdzięczność, uznanie, korzyści, chęć uniknięcia konfliktów. Mamy dążyć do świętości nie ze względu na osobistą satysfakcję, ale z miłości do Boga. Służba na tym etapie podejmowana jest w postawie wdzięczności wobec miłości, jaką Pan Bóg nas obdarzył oraz szukania woli i chwały Bożej bardziej niż własnych zamiarów czy pragnień.
    Nie należy jednak czekać na etap misji, by podejmować zaangażowanie apostolskie, angażując siew służbę już od początku, człowiek wzrasta duchowo, a dzięki podejmowanej formacji stopniowo zmienia się jakość jego apostolstwa.
    Naszą misją może być np.: stworzenie nowej grupy modlitewnej w parafii, prowadzenie rekolekcji, ewangelizacja.
    Etap ten jest wspierany przez kontynuację drogi Ćwiczeń Ignacjańskich – II Tydzień Ćwiczeń.
  5. zjednoczenie – wejście w misję Chrystusa nie stanowi końca drogi. Każdy ochrzczony jest powołany do zjednoczenia z Chrystusem w Jego Tajemnicy Paschalnej – w jego męce, śmierci i zmartwychwstaniu. Zjednoczenie z Bogiem, który jest miłością wymaga tego, aby obumrzeć dla egoizmu i egocentryzmu i wzrastać w miłości. Człowiek wstępujący na tę drogę pragnie naśladować Chrystusa i być do Niego podobnym. Chce wybierać raczej ubóstwo, niż bogactwo, raczej zniewagi z Chrystusem niż zaszczyty z władcami tego świata. Więcej na temat tej drogi można dowiedzieć się z dzieł św. Jana od Krzyża i św. Teresy z Avila oraz św. Teresy od Dzieciątka Jezus.
    Etap ten wspierają Ćwiczenia Ignacjańskie III i IV Tydzień Ćwiczeń

Środki formacji:

  • rekolekcje (nie częściej niż raz w roku, nie rzadziej niż raz na dwa lata)
  • udział we wspólnej modlitwie grupy (spotkania modlitewne)
  • modlitwa osobista (minimum 0,5 h czasu całkowicie oddanego Panu Bogu, przebywanie z Nim sam na sam, odcięcie się od obowiązków, innych spraw, zamiast mówić – słuchać, co Bóg ma do powiedzenia, Słowo Boże, rachunek sumienia, adoracja, kontemplacja)
  • spowiedź (minimum raz w miesiącu)
  • lektura duchowa (Pismo Św., encykliki, adhortacje)
  • udział w grupce dzielenia (bycie dla siebie nawzajem, można odnaleźć się w tym, jak druga osoba opowiada, jak przeżywa swoją wiarę, mogą być grupki ad hoc po katechezie, po Słowie Bożym na spotkaniu modlitewnym, bardzo owocne są spotkania w stałych grupkach dzielenia życiem, które spotykają się w domach w innym terminie niż spotkania modlitewne i tematem dzielenia jest odpowiedź na pytanie, jak Bóg mnie prowadzi, gdzie zauważyłem działanie Pana Boga w mim życiu, jak odpowiadam na zaproszenia Pana Boga, które rozeznaję)
  • służba, apostolstwo w grupie i poza grupą
  • udział w grupowych dniach skupienia (jeden dzień, w którym całą wspólnota może ze sobą spędzić, układamy program i go realizujemy, owocem takich dni skupienia jest budowanie relacji pomiędzy sobą, jedność w grupie, wspólne rozeznawanie, słuchanie Boga, który chce prowadzić nas jako wspólnotę)
  • katechezy formacyjne
  • udział w Dniu jedności grup Odnowy, czuwanie na Jasnej Górze (budowanie tożsamości)