Cokolwiek robimy we wspólnocie, robimy to dlatego, że Bóg nas do tego zaprasza. To On wyciąga pierwszy rękę, to On zaprasza nas na te spotkania. Nasza aktywność to odpowiedź na Jego zaproszenie. Warto mieć to w świadomości zarówno jeśli jestem animatorem ,ale również po prostu członkiem grupki dzielenia – Bóg mnie chce konkretnie w tej grupce w tej posłudze dla grupki, ma dla mnie jakiś konkretny plan. Nawet jeśli z początku będę miał mieszane uczucia co do składu grupki, animatora, sensowności spotkań, bądź w ogóle nie będzie mi się podobało, to należy w tej kwestii zaufać Bogu – oddać mu to wszystko i modlić się, by On to wszystko poprowadził. Liczy się świadomość, że to jest dar od Boga, być może niechciany, trudny, ale pocieszające jest to, że im trudniejszy, tym możemy spodziewać się większych owoców. Bo skoro Bóg powołuje, to uzdalnia. Są pewne zasady funkcjonowania w takiej grupce dzielenia, dla niektórych mogą one okazać się trudne, z niektórymi trudno będzie się zgodzić, to niech to nas nie zniechęca, nie napawa lękiem – Bóg sobie z tym poradzi, o ile damy mu w tym działać.
Małe grupki – na kształt tego, co robił Jezus, on też wybrał kilku najbliższych uczniów – apostołów, których miał blisko siebie, przez co oni doświadczyli małej wspólnoty zgromadzonej wokół Jezusa.
Czas dzielenia pozwala czynnie zaangażować się wszystkim członkom grupy, łączy treści poruszane na spotkaniu z codziennym życiem, jest czasem świadectwa, w którym tworzą się w grupie więzy oparte na wspólnym doświadczeniu wiary i spotkania z żywym Bogiem.
Podczas dzielenia w grupie mamy 2 zadania: mówienie i słuchanie:
mówienie:
- Nie jest łatwo nazwać to, co się dzieje w środku .Zazwyczaj człowiek nie wszystko rozumie, co się w nim dzieje, uczucia, które się w nim budzą, procesy, które w nim zachodzą, aby to zrozumieć, trzeba to poznać, aby to poznać – trzeba to sobie uświadomić, aby to sobie uświadomić, trzeba podjąć refleksję. Próba nazwania i wypowiadania tego, co przeżywamy zmusza do podjęcia refleksji, a więc wypowiadanie jest drogą do zrozumienia, co się we mnie dzieje, jakie są moje rzeczywiste pragnienia, co mówią o mnie moje uczucia.
- Przeżycia duchowe, dopóki nie zostaną wypowiedziane, zapisane, są płynne. Dopiero sformułowanie w słowa – zaczynają być konkretem
- Możliwość samodzielnego wypowiadania się rodzi poczucie autentyczności, ta zaś zapewnia poczucie własnej autonomii i tożsamości ( co jest bardzo potrzebne człowiekowi do rozwoju ), a także rodzi poczucie bezpieczeństwa.
słuchanie:
- Powinien słuchać każdy, a nie tak, że dopóki nie przyjdzie moja kolej, to myślę o tym, co mówię, a potem jak już się wypowiem, to dopiero słucham
- Słuchając obiektywizuję swoje doświadczenie, nie mam monopolu na prawdę, każdy może mieć inne doświadczenie wiary, każdy dostrzega tylko cząstkę prawdy, dzięki słuchaniu poszerzam swój horyzont doświadczenia duchowego
- Czasami mam trudny dzień, gorszy czas, nie rozumiem Boga, nie chce mi się modlić, dzięki słuchaniu umacniam się życiem innych
- Uświadamiamy sobie, że nie jesteśmy zupełnie sami, że jest jeszcze ktoś, kto ma problemy i doświadczenia podobne do naszych własnych, że wszyscy mamy podobnie, wszyscy przeżywamy trudności… jestem w grupie osób, w której znajduję zrozumienie i wsparcie
- Dzięki temu… Dzielenie się w grupie prowadzi ku wspólnocie życia chrześcijańskiego. Chodzi o stworzenie małej grupy osób wzajemnie wspierających i rozumiejących się, której członkowie uczą się skupiać uwagę przede wszystkim na problemach drugiej osoby i patrzeć na świat oczami innego człowieka. Umożliwia to uczenie się zachowania, które służy rozwijaniu wzajemnych stosunków we wspólnocie, takich jak: pogłębianie zrozumienia i poznanie wzajemnego sposobu bycia z ludźmi, swobodniejszego i bardziej odpowiedzialnego okazywania swoich uczuć, gotowości do bardziej przyjaznego kontaktu z drugim człowiekiem i do pozbawionego lęku wchodzenia w relację z ludźmi. Prowadzi to do wytworzenia wspólnoty i uspołecznienia jednostki
- Poznaję głębię każdej osoby, z którymi spotykam się na dzieleniu, daję się poznać, wspólnie budujemy bliższe więzi między nami, przełamujemy anonimowość w grupie.
- Dzielenie się jest szkołą postaw ( które kształtują się przez naśladownictwo, przeżycia uczuciowe i procesy intelektualne). Słuchając innych osób i wypowiadając się, kształtujemy swoją postawę. Słuchając innych uczysz się także przeżywania i radzenia sobie z problemami. Ułatwia to tobie wypracowanie własnej postawy wobec Boga, ludzi, świata, siebie itd.
- Dzielenie się jest szkołą miłości. Ja daję siebie innym i uczę się słuchać innych oraz przyjmować ich takimi, jakimi są, szkoła akceptacji innych
- Słuchanie dzielenia innych prowadzi do autorefleksji
- Słuchając świadectw o tym, jak Bóg działa w życiu innych ludzi, poznaję ogrom Jego miłości, która objawia się w doświadczeniu innych, w ich talentach, darach
Owoce Dzielenie po dzieleniu: (jakie są moje odczucia, jak przeżyłem dzielenie, co mnie poruszyło, co było dla mnie ważne) – odkrywamy to, że jesteśmy narzędziami Bożymi, że Pan Bóg mówi do nas poprzez innych;
Dynamika dawania i otrzymywania
mówiąc- ja siebie daję innym,
słuchając – ja otrzymuję dar od innych
Jeśli ktoś nie chce mówić – być może dzisiaj, bardziej jest nastawiony na branie – wówczas taka sytuacja wyrabia w nas wyrozumiałość, uczymy się rozumieć, że każdy może być w innym stanie duchowym, nie zawsze jest w dyspozycji do dawania. Dziś nie, następnym razem tak… Po to jest właśnie kilka osób w grupie, by się nawzajem obdarowywały wg swoich potrzeb i możliwości. Bóg tak to prowadzi, że jest równowaga.
Dlatego grupka dzielenia zawsze jest czasem wzrastania. Sami wzrastamy i pomagamy innym wzrastać. Bardzo ważna jest stałość i systematyczność spotkań grup dzielenia. Formowanie się osobowości jest długim procesem. Nie należy zrażać się niepowodzeniami. Jeżeli jedno, czy kilka spotkań nie było zbyt ciekawych, wcale nie znaczy to, że były niepotrzebne.
ZASADY SPOTKANIA W GRUPIE DZIELENIA
- W czasie spotkań dziel się osobistym przeżyciem, a nie ogólnymi stwierdzeniami. Swoje własne doświadczenie, swoje uczucia, skojarzenia, wspomnienia. Ale nie opowiadamy o innych osobach, tylko o sobie
- Wypowiadaj się w pierwszej osobie liczby pojedynczej: „ja” nie „my”, „mnie” nie „nas”. Nie używaj formy: „powinno się”, „człowiek”… nie wchodzimy w teorię, tylko w doświadczenie. Jeśli wchodzimy w teorię, nie ma ubogacania, tylko zubożanie – zawężanie horyzontu, generalizujemy, narzucamy swoje osądy rzeczywistości. Animator może powiedzieć – to prawda, co mówisz, ale wróćmy do ciebie…
- Nie spiesz się.
- Nie zachęcaj do dyskusji ani jej nie rozpoczynaj.
- Nie oceniaj, nie komentuj, nie nawiązuj do wypowiedzi innych. Wypowiedź twoja i innych nie jest dobra ani zła – jest po prostu przeżyciem.
- Nie napominaj siebie, ani innych, nie krytykuj, nie osądzaj, nie moralizuj, nie wyśmiewaj, nawet jeśli wg ciebie się myli. Ale w drugą stronę też – nie chwal, nie potakuj, nie potwierdzaj
- Nie musisz ani przyjąć ani odrzucić wypowiedzi innych.
- Nie przerywaj milczenia. Każdy potrzebuje czasu, by się wypowiedzieć. Nie bój się chwil dłuższego milczenia – dla kogoś mogą one być potrzebne do modlitwy, przemyślenia problemu, oceny siebie, podjęcia decyzji.
- Nie musisz mówić wszystkiego. Ale to, co mówisz musi być prawdziwe i ważne. Stopień szczerości początkowo jest bardzo ograniczony. Otwarcie przychodzi z czasem. Tak, jak tobie, innym też nie jest łatwo mówić o sobie. (nie muszę się dzielić wszystkim, dzielę się głębokim doświadczeniem, o którym można powiedzieć, ale nie o wszystkim można powiedzieć, animator, członkowie grupki to nie jest spowiednik, kierownik duchowy, tylko przyjaciel w panu) przełamywanie jest procesem, pierwsze spotkanie – nie ma co liczyć na mega otwartość, to proces
- Jesteś zobowiązany do dyskrecji. O tym, co było powiedziane w grupie, z nikim nie rozmawiasz. – jest to warunek do tego, aby w grupie wzrastała otwartość
- Mów na temat
- Wystrzegaj się postawy doradcy, nie miej ambicji rozwiązywania komuś jego problemów czy wykładania „powszechnej” teologii i moralności.
- Nie narzucaj innym własnego sposobu myślenia, przeżywania, reagowania, światopoglądu.
Tym, który zasadniczo prowadzi spotkanie jest Duch Święty! Ale w każdej grupie funkcjonuje tak zwany: Animator:
- prowadzi grupę dzielenia, rozpoczyna i kończy
- nie jest nauczycielem, nie musi wszystkiego rozumieć, wiedzieć, nie musi umieć wszystkiego wyjaśnić
- czuwa nad czasem dzielenia (po równo dla każdego), przestrzeganiem zasad i jeśli ktoś odbiegnie od tematu – naprowadza na niego z powrotem
- zachęca do wypowiedzi, pomaga nazywać, nie zmusza
- sam też się wypowiada jako pełnoprawny uczestnik dzielenia, jego wypowiedź nie jet ważniejsza, nie narzuca obiektywnej prawdy
Przebieg spotkania w grupie dzielenia:
- jeśli spotkanie w grupkach odbywa się w ramach spotkania modlitewnego – to już jesteśmy w modlitwie. Można się pomodlić krótko, by nas zjednoczyć – krótko do Ducha Św.
- przedstawienie się (pierwsze spotkanie, gdy się nie znamy, lub gdy jest nowa osoba)
- dzielenie
- dzielenie po dzieleniu
- krótka modlitwa dziękczynna i np Chwała Ojcu…
kolejność dzielenia: przyjąć jakąś zasadę, na przykład: pierwszy odważny zaczyna, a potem wg kierunku wskazówek zegara
Rodzaj grup dzielenia:
- ad hoc – na spotkaniu modlitewnym, dzielenie dotyczące Słowa Bożego – przypadkowe, nie stałe, trudno tu o zbudowanie atmosfery zaufania, aczkolwiek tu też należy przestrzegać zasad dzielenia. Pozwalają na to, by każdy uczestnik spotkania mógł się wypowiedzieć
- stałe grupki: REO → grupki wzrostu (to co teraz) → grupki dzielenia życiem (jak odbieram, rozumiem działanie Boga w mojej codzienności, jak przeżywam moją pracę w perspektywie mojej relacji z Bogiem, jak realizuję moje wezwanie do apostolstwa, opisuję sytuację, kiedy czułem bliskość z Bogiem, albo pustynię, itp…)
—————————————————————————————————–
Pytania do dzielenia
- Jeśli jest wśród nas jedna lub więcej osób, które się nie znają, niech każdy opowie krótko o sobie, kilka zdań, imię, stan rodzinny, zawodowy, gdzie mieszka, jak trafił do grupki
- Czy masz doświadczenie ze spotkań w grupce dzielenia (REO też się liczy), jakie to były grupki, czy dostrzegasz jakieś owoce dzielenia, o których była mowa w konferencji? A może w ogóle ich nie dostrzegasz. Podziel się swoim własnym doświadczeniem.
- Jeśli nie masz absolutnie żadnego doświadczenia – jakie są twoje odczucia, zapatrywanie, czego się spodziewasz po tych spotkaniach, czy uważasz, że ich potrzebujesz, nie potrzebujesz, dlaczego?
- Dzielenie to nie jest rozmowa, którą znamy z codzienności, które zasady grupek dzielenia są dla Ciebie niezrozumiałe, trudne do zaakceptowania, których będzie ci trudno przestrzegać (z uwagi na twój temperament, przyzwyczajenie, zapatrywanie)
Dzielenie po dzieleniu
- jak się czułem podczas dzielenia (lęk ,stres, spokój, radość, ulga, przygnębienie, złość…)
- czy łatwo, czy trudno mi było formułować myśli,
- jak się czułem, gdy słuchałem innych, czy odnalazłem się w jakiejś wypowiedzi, czy usłyszałem coś, co mnie szczególnie poruszyło,
- czy czułem, że Bóg prowadzi nasze dzielenie
