Modlitwa uwielbienia

„Człowiek po to jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i Jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją” (ĆD, 23)

„Cokolwiek czynicie, wszystko na chwałę Bożą czyńcie.” (1 Kor 10)

„Bóg mieszka w chwale swojego ludu” (PS 22, 4)

Uwielbienie to będzie zadanie na całą wieczność, więc wielbiąc Boga tu na ziemi mamy przedsmak Nieba.

Modlitwa uwielbienia:

należy ją podejmować niezależnie od tego, jak się czujemy – ważna jest nasza intencja (chcę uwielbiać), a nie uczucia (kiedy jestem radosny, to tak, kiedy przygnębiony, to nie), uwielbiając Pana nie muszę „czuć” tej modlitwy, to nie dla wprowadzenia siebie w jakiś określony stan uwielbiam, tylko dla Boga, by oddać należną mu chwałę (to nie ja mam być uwielbiony tylko Bóg)
to kontemplacja Boga, nie zatrzymujemy się na naszych potrzebach, nie skupiamy się na darach, które otrzymujemy, tylko na ich dawcy
to akt całkowitego oddania się Bogu, otwiera na Jego wolę i na Jego prowadzenie – to Duch Św się w nas modli, to nie jest wysiłek naszego intelektu
doznajemy radości i pokoju
to kanał łask, źródło błogosławieństwa, każda modlitwa zaczyna się od modlitwy uwielbienia, nawet Ojcze nasz, Zdrowaś Maryjo, każda wstawiennicza…
oczyszczamy serce z wątpliwości i porządliwości
detronizujemy nasze ego, przywracamy Bogu pierwsze miejsce
to skuteczna broń przeciwko Szatanowi – zły duch boi się modlitwy uwielbienia, manifestuje swój sprzeciw
uświadamiam sobie, jak wielki jest Bóg, a więc nie mówię Bogu, jak wielkie są moje problemy, tylko mówię moim problemom jak wielki jest Bóg
jest wejściem w obecność Bożą, wielbiąc doświadczamy (nie mylić z czuciem zmysłowym) Jego obecności

Trudności:

zniechęcenie, oschłość, troski doczesne, wydarzenia, poczucie krzywdy, grzech zamykają nas na uwielbienie, ale w ten sposób zamykamy się na łaskę, na źródło błogosławieństwa, na uzdrowienie, które może nas wyprowadzić z trosk, poczucia krzywdy czy grzechu – dobrze jest więc podjąć uwielbienie pomimo tych trudności
akurat odczuwamy negatywne emocje – ale to nie emocje są naszym kierownikiem, tylko nasza decyzja, to akt woli
lęk przed poddaniem się Duchowi Św., – należy porzucić ludzki sposób myślenia, przyjąć postawę dziecka, spontanicznego wobec swojego ojca, które się przed Nim niczego nie wstydzi, niczego nie obawia

Wyrażanie uwielbienia:

całym sobą – nasza dusza i ciało, gesty, postawa, to co się dzieje w naszym wnętrzu, niech będzie na zewnątrz ale i na odwrót: postawa zewnętrzna może nas otworzyć na przyjecie uwielbienia do serca. Z drugiej jednak strony: gesty i postawy mają być przyjmowane w wolności, prowadzący ma zachęcać, ale nie przymuszać
trzeba porzucić swoją strefę bezpieczeństwa – bo bezpiecznie czujemy się w swojej zamkniętej postawie, bo nie wyjdzie z nas coś , co nas miałby ośmieszyć, zawstydzić, obnażyć – ale to złudne myślenie, nie pochodzi od dobrego ducha, a przy zamkniętej postawie, zamykamy się na łaskę
spontanicznie, bez lęku, jak dziecko, bez wstydu
aktywne włączanie się wszystkich uczestników spotkania to warunek wstępny wspólnotowego doświadczenia obecności Jezusa Zmartwychwstałego i Jego mocy

Rodzaje modlitwy uwielbienia:

spontaniczna – jedna osoba wypowiada modlitwę, a reszta dopowiada/ powtarza deklamację
równoczesna – zbiorowa modlitwa jednoczesna, półgłosem, głosy nie dominują, mają się zlewać, pomaga przełamać barierę, lęki, pomaga wejść w modlitwę spontaniczną
modlitwa równoczesna w językach – modlący się w ten sposób nie są w żadnym transie, mają pełną kontrolę nad tym, by rozpocząć i zakończyć modlitwę, natomiast co do treści, całkowicie oddają tę sferę Duchowi Świętemu, poddając Mu swój głos i narządy mowy, modlitwa w językach pomaga wyzbyć się przywiązania do własnego intelektu, gdyż żadne słowa ani rozumowo sformułowane frazy nie są w stanie wyrazić chwały Panu oraz otwiera na poddanie się kierownictwu Ducha Świętego
cisza – trwamy w milczącym zachwycie nad Bogiem, następuje zazwyczaj spontanicznie po śpiewie lub śpiewie w językach, jest nośnikiem proroctw
śpiew – jednoczy, otwiera, narzędzie walki duchowej, pieśni chwały mogą być proste, słowa powtarzalne, mocno zakorzenione w Piśmie Św.
śpiew w językach – równoczesny, rozpoczyna się i kończy z z inspiracji Ducha Św, zazwyczaj jako kontynuacja osobistej kontemplacji w modlitwie równoczesnej lub modlitwie równoczesnej w językach lub po pieśni. Również jest nośnikiem słowa proroczego

Forma stylistyczna uwielbienia:

nie ” uwielbiam za”, bo „za” się dziękuje
skupiamy się na dawcy a nie darach, a więc w… <czym> lub Ty, który jesteś… <jaki>

Miejsce w spotkaniu modlitewnym:

główna treść, przeważa
może pojawiać się wiele razy
łatwiej jest wejść w uwielbienie po modlitwie dziękczynnej: najpierw uświadamiamy sobie jak bardzo jesteśmy obdarowani a potem wychwalamy dawcę